Kochani!
Wchodzimy w czas Wielkiego Postu. Chcemy w tym czterdziestodniowym okresie towarzyszyć Jezusowi, który idzie by dokonać dzieła odkupienia ludzkości i wypełnić Wolę Ojca. To o nas chodzi, o przywrócenie naszego dziedzictwa dzieci Bożych, pełny powrót do Ojca w Jego ramiona. Dlatego mówimy o towarzyszeniu Jezusowi, byciu z Nim (uczestniczeniu) a nie w oderwaniu od Niego. On chce byśmy byli z Nim w tym, “co należy do Ojca“.
W moim Zgromadzeniu zakonnym księży sercanów we wtorek, dzień przed rozpoczęciem Wielkiego Postu mamy specjalną liturgię wspomnienia Jezusa Chrystusa modlącego się w Ogrojcu. ”Ojciec Założyciel podjął i zinterpretował na nowo starożytną tradycję Kościoła, według której właśnie w czasie modlitwy w Ogrojcu Jezus Chrystus podejmuje ostateczną decyzję co do całkowitego ofiarowania się Ojcu (oblatio). Celebrując tę tajemnicę, łączymy się z Chrystusem zanim jeszcze rozpoczniemy drogę pokuty w Wielkim Poście. Naśladując Chrystusa, który podejmuje decyzję na modlitwie, chcemy i my dokonać naszego wyboru w sposób wolny, bez zastrzeżeń i na modlitwie. W tym dniu wszystkie nasze akty ofiarowania znajdują swoje dopełnienie.” Jezus w godzinie swego konania w Ogrojcu chciał mieć swoich uczniów przy sobie, chciał mieć nas przy sobie w momencie, kiedy ofiarował się Ojcu i z Nim się jednoczył. Dlatego modlimy się często słowami: “Do stóp Twoich padamy na kolana, by odpowiedzieć na prośbę rzuconą Apostołom: ‘Pozostańcie tu i czuwajcie ze mną’ (Mt 26,38), a także by nie usłyszeć Twego delikatnego wyrzutu: ‘Tak to jednej godziny nie mogliście czuwać ze mną’ (Mt 26,40).” To wyznacza nam drogę, osobisty sposób przeżywania Wielkiego Postu będąc z Jezusem, towarzysząc Mu. Tradycyjnie czynimy różne postanowienia wielkopostne, podejmujemy różne wyrzeczenia i wielu rzeczy sobie odmawiamy. To wszystko jednak to nie jest pełnia postu, może tylko jego zewnętrzny wymiar. Prawdziwy post to to, do czego wielokrotnie i w różnych sytuacjach zachęca nas Chrystus: “Czuwajcie i módlcie się”. O istocie postu decyduje nasza osobista modlitwa i czuwanie (towarzyszenie), bycie z Jezusem.
Dlatego zachęcam do praktykowania i przeżywania Wielkiego Postu i każdego postu w duchu osobistego czuwania i modlitwy w jedności z Jezusem. Jako wspólnoty Strumieni Życia wielokrotnie podejmujemy praktyki postne także w obliczu różnych bieżących wydarzeń, czy chcąc wyprosić błogosławione owoce prowadzonych i przeżywanych przez nas rekolekcji, Bożą opiekę i prowadzenie. Chciejmy także i ten Wielki Post przeżywać powierzając swój osobisty wzrost w Bożej Miłości, powierzając dzieło Strumieni Życia w Polsce i na świecie, nasze wspólnoty, szczególnie te, które borykają się z różnymi problemami. Niech nasze solidarne czuwanie i modlitwa pomagają wzrastać tym wspólnotom w Panu. Powtarzajmy za św. Janem Chrzcicielem: “To On ma wzrastać, a ja się umniejszać.” (J 3,30)
Nie będziemy tworzyć żadnego formularza, by się deklarować co do własnych praktyk wielkopostnych. Niech będzie to akt decyzji każdego z nas, na miarę naszej dojrzałości w wierze i w pełnym zjednoczeniu z Chrystusem. “Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.” (Mt 6, 5-6)
Życzę sobie i każdemu z was głębokiego i owocnego przeżycia Wielkiego Postu z Jezusem, byśmy mogli w dzień Zmartwychwstania wraz z Nim przeżywać prawdziwą radość.
ks. Robert Sasak scj
moderator